De jeugd van tegenwoordig

En ja hoor, er is weer een baanbrekend onderzoek verricht! Deze morgen lees ik in Metro de volgende kop: “Jeugd verkiest muziek boven een langer leven”. No sh*t Sherlock!

Het onderzoek is verricht door Hi, de telecomprovider en ging om mobiele muziekbeleving. De uitkomst was als volgt: meer dan de helft van de jongeren tussen 16 en 25 (auw! ik hoor al bijna niet meer tot de jongeren!) wil liever een jaar korter leven dan zonder muziek leven. Waarschijnlijk is men die laatste jaren al wel stokdoof aan het worden door de constante aanwezigheid van zo’n hippe koptelefoon met de letter B erop (als die niet van je hoofd af wordt gejat, over brutaal gesproken…). Een andere uitkomst van het onderzoek luidt dat 43 procent van de respondenten een voorkeur hebben voor een jaar geen sex dan heel je leven lang geen muziek. Mocht je dat jaar ook mogen opsparen en benutten als je 80 bent, dan ga ik ook akkoord!

Het beluisteren van muziek op een draagbaar apparaat is dus aan het toenemen. En met draagbaar worden er dus mp3-spelers bedoeld, maar ook steeds vaker mobiele telefoons. Niet zo’n ontzettende boombox  op je shouders, al zag dat er wel tof uit! Die ontwikkeling heb ik zelf meegemaakt. Ben zelfs nog bezitter geweest van een walkman, eerst voor cassettebandjes en daarna cd’s. Jaja opa vertelt! Zo maakte ik mijn eigen mixtapes door liedjes op te nemen van de radio. Hele middagen heb ik daaraan gespendeerd! Als je geluk had, had je de hele versie te pakken, maar soms was je nèt te laat of was er alweer een radiostem doorheen aan het lullen. Natuurlijk hadden we ook bandjes uit de winkel, van bijvoorbeeld Take That, The Kelly Family, maar ook de klassieker Irene Moors en de Smurfen. Ik wacht nog steeds op de special deluxe versie van dat album op blue-ray. Was kant 1 afgelopen? Dan moest je hem omdraaien en terugspoelen. Of niet? Ik weet het eigenlijk niet zo goed meer, maar je moest er wel iets voor doen! Zoals ook bij de draagbare cd-speler kon je maar één album tegelijk afspelen, maar daardoor luisterde je wel vaker alle nummers die op het album stonden. De hippe stereotorens konden trouwens ook bandjes versneld afspelen. Daar had je niet eens de Smurfen voor nodig om die hoge stemmetjes te horen. Hi-la-risch. Als je 12 bent. 

Om nog even over die koptelefoons door te gaan: ik heb het idee dat bij heel veel mensen dit attribuut ontvreemd is. Deze zielige mensen moeten dan namelijk naar muziek luisteren zónder koptelefoon, met de speaker aan. En dan ook nog eens met armzalige kwaliteit. In de stilte-coupé zitten ze heel vaak, zodat iedereen weet dat ze er zijn. Volgende keer geef ik er eentje een koptelefoon cadeau denk ik, kan hij weer lekker naar zijn eigen muziek luisteren. IN ZIJN/HAAR EIGEN WERELD. Of een kopstoot.

Gelukkig (?) komt fabrikant Bose met draagbare speakers mèt goed geluid. Voor een slordige 300 euro bent u de bezitter van dit speeltje. Of ik hier blij mee moet zijn weet ik eigenlijk niet. Aan de ene kant leiden veel smartphones met grote koptelefoons tot individualisering van de samenleving, terwijl muziek juist mensen bij elkaar zou moeten brengen. Aan de andere kant drijft muziek weer mensen uit elkaar als iemand zijn speaker(s) keihard openzet met muziek die niet iedereen even mooi vindt. Bose reacties dus.

Weet je wat veel mensen wèl mooi vinden? Kampvuurgitaarmuziek! En toevallig weet ik een hele goede site waarop je dit zelf kunt leren! Zit je in een park, dan draagt dit (mits redelijk tot goed uitgevoerd) gelijk tot een fijne sfeer. Maar weet wel wanneer je moet stoppen. Op je hoogtepunt. Anders zou je een fikse draai aan je volumeknop kunnen krijgen. En dat doet pijn.