North Sea R’n’B ohnee Jazz

Afgelopen zondag was ik voor het eerst op North Sea Jazz. Hieronder een verslag door mijn ogen op dit Rotterdamse festival.
North Sea Jazz stond al lange tijd op mijn verlanglijstje, maar telkens werd ik toch afgeschrikt door de prijs. Daarentegen waren de artiesten op het affiche altijd om van te watertanden. Dit jaar had ik geluk; de zondagtickets werden in mijn schoot geworpen. Namelijk, ik had meegedaan aan een facebook-prijsvraag (één of andere makkelijke vraag over een jazz-artiest) van Arrow Jazz FM, mijn favoriete zender. Fijn trouwens dat die weer te beluisteren is in de auto, na een tijdje weg te zijn geweest, maar dat terzijde. Ik was dus uitverkoren, in eerste instantie om als VIP naar The Hague Jazz te komen, twee dagen festival en een overnachting in een luxe hotel om de hoek. Ik zag het al helemaal voor me: eind van de middag lekker naar het festival, daarna afterparty, slapen als een koning, de volgende dag nog even naar Scheveningen en wéér een mooi programma ’s avonds. Maar helaas. The Hague Jazz ging niet door. Te weinig kaartverkoop. Ik mocht nog wel een mailtje sturen naar Arrow, die dan iets vervangends gingen regelen. Een hele tijd niets gehoord, tot vorige week, toen ze me uit het niets vroegen of ik zin had om zondag naar North Sea Jazz te gaan. Of ik zin had?!
Goed, omdat mijn zusje die week was afgestudeerd en haar muzieksmaak goed overeenkomt met het programma, leek het mij een goed idee haar mee te nemen. We belandden als eerst bij Kyteman. Na zijn succesvolle optredens met zijn hip hop orkest, was het nu de beurt aan Kyteman’s Orchestra. Min of meer dezelfde formule, maar dan met nóg meer bombast. Het deed me een beetje denken aan een hip hop opera. Een hip hopera. Ofzo. Kyteman zelf was vooral heftig aan het dirigeren en pakte er af en toe zelf een blaasinstrument bij. Verder was er, naast een normale bandbezetting, een blazerssectie met zelfs een sousafoon en strijkensemble en een heel koor erbij. Van televisie had ik al begrepen dat dit een hele beleving zou moeten zijn, en ja het kippenvel stond bij tijd en wijlen op mijn armen.

Daarna even een avondmaaltje gescoord: blauwschimmelkaasfondue (ja echt) en pangsit. Niet tegelijkertijd natuurlijk, maar afzonderlijk erg lekker. Festivalvoer blijft duur, maar het smaakte erg goed. Tijdens het eten plaats genomen op de tribune waar Waylon zijn kunsten aan het vertonen was. Wat een beleving! De man (en zijn band) ziet eruit alsof hij bezeten is van de muziek die hij speelt, erg tof om te zien! Als hij dan ook nog eens een Beatle-nummer covert, is het natuurlijk helemaal goed!
Na een kopje koffie van een stel vermoeide koffiemeisjes, even kijken bij Amos Lee. Ik heb de laatste dagen zijn prachtige nummer ‘Arms of a Woman’ herontdekt en was benieuwd naar de rest. De nummers die we gezien hebben waren vooral country, mét steelguitar, iets wat altijd punten scoort bij mij!
Op tijd weer door naar het volgende: Jan van Duikeren’s Fingerprint. Deze Nederlandse trompettist heeft met zijn eerste cd mijn hart (en ook van vele Japanners) gestolen nadat ik ‘Jonestones’ op, juist ja, Arrow Jazz had gehoord. Omdat de meeste nummers op de cd lekker funky zijn, had ik verwacht dat het één groot swingend feest zou worden. Net zoals ik dat had ervaren twee jaar eerder bij Sven Hammond Soul in een klein zaaltje op The Hague Jazz. Maar helaas, alhoewel de muzikanten uitmuntend waren, bleef het publiek, ondanks het doorkomende avondzonnetje, een beetje lauw staan. Jammer, maar volgende keer als hij in de buurt speelt, ben ik er weer bij!
Dan maar aansluiten bij de grote menigte die zich had verzameld rondom Janelle Monae, een 26-jarige Amerikaanse, die samen met haar band gekleed was in stijlvol zwart-wit. Een energieke show, qua muziek niet helemaal mijn ding, maar het zat goed in elkaar. Haar gitarist lijkt trouwens erg op Snoop Dogg, erg grappig.

Diezelfde gitarist en de rest van haar band stond voor ons toen we stonden te wachten op toch wel de headliner van deze dag (Tony Bennett niet meegerekend): D’Angelo. Inderdaad wachten. Drie kwartier, omdat hij, zoals we hoorden in het geroezemoes, geen zin had om uit zijn hotelkamer te komen. Howard Komproe mocht van tussen de gordijnen deze mededeling doen aan alle ‘geile wijven’ (zoals hij het zelf omschreef) die natuurlijk waren gekomen enkel en alleen om de man’s perfecte lichaam te mogen aanschouwen. Anno 2012 is dat lichaam niet zo perfect meer kan ik u vertellen, want toen hij eenmaal zich op de bühne begaf, is zijn zwarte shirt (dat kleedt af) niet uit gegaan. Ook niet bij ‘Untitled (How Does It Feel)’, die hij wijselijk vanachter de piano deed. Erg mooi trouwens dat wel! Op muzikaal vlak was er trouwens ook weinig aan te merken, de band speelde als een machine. Zijn gitaar was wel erg lelijk trouwens vond ik, maar over smaak valt te twisten. Persoonlijk minpunt vond ik toch wel dat hij het nummer ‘Brown Sugar’ (persoonlijk favoriet) niet speelde.
Tussen de optredens door is het ook erg leuk om mensen te kijken. Veel mooie mensen gezien, waarbij ik vaak twijfelde of er bekenden tussen zaten. In ieder geval Sabrina Starke herkend en Sylvana Simons die presenteerde vanaf een kratje, waardoor ze groter moest lijken op televisie.
Omdat Indo’s bijna altijd honger hebben, nog even een werkelijk heerlijke hamburger gescoord, om als afsluiting nog even te kijken bij Aloe Blacc (I need a dollar, dollar!), voordat de laatste trein richting Breda was vertrokken. Goede show wederom, alleen jammer dat de zaal maar halfvol was. Iedereen moest zeker weer werken op maandag. Dat moest ik trouwens ook, dan maar een klein katertje.
Al met al een leuke avond, mijn dank gaat uit naar Arrow Jazz FM! Volgend jaar weer? Wie weet, als ik tegen die tijd rijk ben is het zeker de moeite waard!