I want my Mtv (back)!
Dertigwerf hoera, de muziektelevisie is jarig. Hiervan heb ik ongeveer 15 jaar actief meegemaakt als opgroeiende tiener. Er is veel veranderd in die tijd, maar is dat ten goede?
Vroeger. Vroeger kon je uren voor de televisie zitten, Mtv kijkend, wachtend totdat die ene clip voorbij kwam. ‘Pretty Fly For a White Guy’ van The Offspring bijvoorbeeld, ‘Miami’ van Will Smith of met een beetje geluk de ongecensureerde versie van ‘Lapdance’ van N.E.R.D. Kwijlen bij Jennifer Lopez’ ‘Love Don’t Cost a Thing’. Halve speelfilms kwamen voorbij van artiesten als Michael Jackson en the Backstreet Boys. Als je geluk had kwam er een 3 from 1 van je favoriete artiest, inclusief de allernieuwste hit. Niks geen Youtube. Je mocht blij zijn als je in de dertig minuten limiet van je ouders na piepend en krakend ingebeld te hebben één mp3’tje had gedownload. Dat waren nog eens tijden.
Door Mtv Diary kwam ik erachter dat Marylin Manson graag kleine kinderen als ontbijt eet en in een Celebrity Deathmatch ‘good, clean fight’ zag ik hoe Little Richard doodbloedde door zijn tepels. Cribs liet me een grote variëteit aan ongebruikte megakeukens zien, terwijl er ook een kijkje genomen kon worden achter de schermen bij het maken van een videoclip. Via Fanatic kwam ik tot de schokkende ontdekking dat er fans zijn die het zweet van RHCP’s Flea uit z’n achtergelaten slipje persen en opdrinken als souvenir. Daarbij vergeleken is een rode peper opeten kinderspel.
Na een tijdje gingen steeds meer nobody’s de boventoon voeren in de programmering. Door allerlei reallife shows en spelletjes werden onbekende Amerikanen wereldberoemd. Grootste talent? Onbeschaamd en aandachtsgeil zijn als er een camera in de buurt is.
Het begon allemaal nog best leuk hoor. Er was eens een spelshow waarin twee kandidaten het hart moesten stelen van één persoon door er een lied over te schrijven met de hulp van één of andere hippe band met verstand van zaken. Ook Wild ‘n’ Out was muzikaal verantwoord en grappig. En stiekem probeerde ik Wade Robson na te doen als hij nieuwe moves liet zien in zijn programma.
Een kijkje in het leven van de Osbournes was nog leuk omdat het nieuw was, maar daarna ging het al snel bergafwaarts. Of iemand nu een nieuwe liefde zocht, een nieuwe BFF, of gewoon samen opgesloten waren in een huis, het bleek het de producers waard om te documenteren. En dan denk je naar een reallife soap te kijken, blijkt het achteraf allemaal in scene gezet te zijn! Bottom line: rijke mensen hebben het maar slecht en we moeten vooral medelijden met ze hebben. Ze weten bij god niet meer waar ze nu weer moeten gaan champagne-lunchen of hoe ze hun 16e verjaardag moeten overtreffen.
Oké, oké, toegegeven; ik heb best genoten van Pimp My Ride met X-Zibit die nog steeds teert op die ene hit die elke aflevering via het dikke geluidssysteem en op één van de 20 LCDschermen te zien en horen was, inclusief voor de mensen die achter je staan bij het stoplicht.
Waar is de tijd gebleven van de Unplugged concerten? Verslagen op festivals? Interviews met de sterren? Mtv dient nu de doelgroep 14-jarigen anno nu en wil ze vooral wijze levenslessen leren zoals: jong en zwanger zijn is geen pretje, als je een nerd bent, neem dan een personal coach en word iets wat niemand dacht dat je ooit kon worden en als je gespierd bent, zonnebank of gesprayed gebruind en het liefst in haltertopjes (of in blote bast tot T-shirt Time) loopt mag je je asociaal gedragen.
Nee, dan kijk ik toch liever naar Nick & Simon als geinende schooljongetjes in Amerika en Ali B & de Bijlmerboys op bezoek bij bejaardentehuis ‘Vergane Glorie’ voor uitgebrande sterren.
Ach wat zeik ik ook… ik word oud. De gedachte dat je op Music Television programma’s ziet over muziek is natuurlijk ook een stom, achterhaald idee.