Een kind kan de was doen
Als ik later (en ik bedoel LATER) kinderen krijg, weet ik wat me te doen staat. Naast de inschrijving op de lokale voetbalclub, een minstens drietalige opvoeding, elk jaar op wiskundekamp en een verbod op tv en spelcomputers, is het eerste speeltuig wat die mini me in z’n handjes krijgt een gitaar. De eeltvorming op zijn of haar (ik discrimineer niet) kleine worstvingertjes kan maar niet vroeg genoeg beginnen!
Het is wetenschappelijk bewezen dat jonge kinderen snel leren. Als een spons nemen ze alle nieuwe informatie tot zich. U kunt er natuurlijk voor kiezen dat ze na een paar weken het gehele repertoire van K3 of Justin Bieber uit hun hoofd kennen en die te pas en te onpas gaan zitten blèren, zoals tijdens de 12 uur durende rit naar Zuid-Frankrijk in een te warme auto leidend tot het tig keer verkeerd rijden op de Boulevard Périphérique en een hoofdpijn als na een Château de Migraine.
U zult zich afvragen waar dit goed voor is. Afgezien van een eventuele goede smaak van uw koter voor toekomstige verkeringen (zeg nou zelf: welke vader met oordoppen kijkt met tegenzin naar K3’s Josje? Enne… zijn er trouwens Beliebers ouder dan 13?) levert dit natuurlijk enkel en alleen bittere ellende op.
Leuker wordt het als uw kind bekend raakt met de meer gesofisticeerde muziek, zoals een sonate van Bach. Heerlijk als uw kind dat kan spelen als rustgevende achtergrondmuziek terwijl u en uw partner aan een wijntje zitten na een vermoeiende dag op het werk. Of als u welgestelde vrinden op bezoek heeft voor een kaarslicht avondmaal, de schone schijn levend houdende.
De Sinti zigeuners hebben dit allang begrepen en eens in de zoveel tijd komt er een nieuw jong supertalent uit voort. Met ijzeren discipline worden verschillende muziekinstrumenten meester gemaakt. Een goed voorbeeld hiervan is Jimmy Rosenberg. Op tienjarige leeftijd (een beetje aan de late kant als je het mij vraagt) brak hij als jazzgitarist internationaal door als de erfgenaam en opvolger van Django Reinhardt, ondertekende hij een contract met Sony en speelde hij samen met grootheden als George Benson en Willie Nelson.
De keerzijde van de medaille is dat hij (waarschijnlijk door de constante druk) nu drugsverslaafd is en de grootste moeite heeft om daarvan af te kicken, zoals te zien in een recente aflevering van Het Uur van de Wolf.
Bij nader inzien is mijn opvoedingsbeeld misschien toch een beetje te radicaal, er zijn vast andere manieren om dit te bewerkstelligen. Zoals de SpeelGitaarVandaag hersenchip voor peuters®, waarschijnlijk is onze designer Joey er klaar mee in het voorjaar van 2025, precies op tijd voor mijn eerste spruit! Lang leve de technologie!