Een gitaarblaar is gaar, eelt: dat scheelt!
Nadat ik mezelf officieus heb laten kronen tot slechtste blog-titel bedenker van 2011, ga ik jullie iets vertellen over het wel en vooral wee van je handen tijdens het intensief gitaar spelen.
Veel gitaristen hebben nu niet echt de meest sexy handen van deze samenleving. Over het algemeen zijn deze gehavend met blaren en eelt en heeft de slaghand langere nagels t.o.v. de andere hand om het strelen der snaren te vergemakkelijken. Behalve dan die ene van X-men zul je hier geen volle zalen mee trekken.
Ik kan het weten; een contrabas zorgt nog eerder voor blaren dan een gitaar. Bij een aantal optredens moest ik na een tijdje overschakelen op mijn middelvinger en ringvinger van mijn rechterhand, omdat er blaren op verschenen. Blaren die overigens vaak tijdens het spelen openspatten, een spoor van pus en bloed achterlatende (sorry als je zit te eten!). Het bij de hand houden van paraplu’s op de eerste rij is dan ook geen verassende trend gebleken.
Wat je moet doen als je een blaar krijgt? Niet doorprikken! Je zal die komende week wel even geen dates meer kunnen inplannen (wie denkt er nu ook aan die scène met de vinger uit Scary Movie 2? Niemand?), maar als je de blaar meteen doorprikt zal je in ieder geval helemaal niet meer kunnen spelen doordat de onderhuid veel te dun is. Ook moet je oppassen voor zweterige vingers; namelijk door het vocht en de wrijving ontstaan die ondingen ook.
Voorkomen is beter dan genezen in deze. Het beste is om eelt te kweken, zoals Thai boksers dat ook doen door herhaaldelijk met het scheenbeen tegen een balk aan te trappen. Bij je vingers hoef je geen Karate Kid-methode toe te passen; ik las laatst op een forum dat het helpt om elke dag minimaal een half uurtje op fijn zand te trommelen. Verzin dan overigens alvast wel een reden waarom je je als volwassen man of vrouw tussen de spelende kinderen bevindt in de lokale zandbak voor bezorgde ouders of pedopolitie, maar trek het je niet aan: het doel heiligt de middelen! Mister Miyagi zou trots zijn!
Een andere oplossing is het spelen met een plectrum, meestal een plat stukje plastic of been in de vorm van een druppel dat wordt gebruikt om de snaren mee aan te slaan. Dit vergt echter wel wat oefening doordat je niet direct met je vingers speelt. Het leuke aan plectrums is, is dat je ze in alle soorten en maten hebt: roze voor meisjes, zwarte voor metalheads, sixpence munten voor Brian May en dikke voor Demi, onze immer charmante barman annex gitaargod.
Dus: loop geen gevaar, vermijd die blaar, speel die snaar, elke dag gitaar en maak het waar. Vandaar. Serieus, ik had rapper moeten worden. Dope shit!