De malaise reggaeert

Oh, de ironie! UB40 is weer terug waar het vandaan kwam, namelijk in de werkloosheid. Erger misschien nog: deze week werden vier van de vijf bandleden failliet verklaard wegens de geldproblemen van hun eigen platenlabel. Muzikanten die niet met geld om kunnen gaan… hmm… waar heb ik dat meer gehoord?

Alpha en Bèta zijn twee totaal verschillende werelden. Daarom is het ook vaak zo dat de kunstzinnigen op deze wereld hun financiële zaken laten doen door mensen die daar verstand van hebben, zodat ze zelf zich volledig kunnen concentreren op dat ding waar ze goed in zijn, bijvoorbeeld muziek maken. Toch zijn er altijd die eigenwijze sterren die alles zelf willen bepalen en zich ook graag willen begeven op andere werkvelden, waarvan ze denken verstand te hebben. Op zich geen gek  idee, met het oog op het pensioen. Wij brave burgers moeten nog tot onze zeventigste doorbuffelen, maar de meesten van ons hebben tenminste (iets van) een vak geleerd. Voor pure muzikanten ligt dat anders, je weet natuurlijk nooit hoe lang je nog populair zal blijven en dan is zo’n investering best interessant. Aan de andere kant: wat moet je anders met al dat geld? In briefjes van vijf afhalen van de bank en erin gaan zwemmen? Of gebruiken als zakdoekjes? (ik moest ineens denken aan Dumb and Dumber) Platenlabels zijn als investering een populaire eerste stap, verder zijn er natuurlijk ook velen actief in de kledingbranche en verbindt men zich naar hartenlust aan allerlei merken. 

In het geval van UB40 was het dus het platenlabel DEP International, dat al sinds 2006 aan het zwalken was. De Britse belastingdienst verklaarde het bedrijf failliet na tienduizenden euro’s schuld, zo meldt Elsevier. De gebroeders Campbell delen niet mee in deze economische malaise; zij waren al in een eerder stadium uit de band gestapt, omdat ze de donkere wolken al zagen samenpakken. Een treurig einde na 33 jaar succes, 70 miljoen verkochte albums met als hits Red Red Wine, I Got U Babe, de Elvis bewerking (I can’t Help) Falling in Love with You en mijn persoonlijke favoriet Rat in the Kitchen. 

Beatle-fan als ik ben deed me dit geval me gelijk denken aan Apple Corps Limited, het bedrijfje van de Fab Four, dat bestond uit een muziek-, film- en elektronicatak. Dat bleek uiteindelijk eveneens geen onverdeeld succes. Manager Brian Epstein was eerder al overleden en dus stonden ze zelf aan het roer. De organisatorische chaos werd getypeerd door personeel dat onder werktijd naar Australië belde, zichzelf een loonsverhoging gaven of alleen kwamen opdagen op payday. Uiteindelijk werden er nog producten gratis weggegeven en werd het grootse gedeelte opgedoekt.

The Beatles zijn er uiteindelijk niet aan failliet gegaan, andere artiesten worstelen wèl met hun uitgavepatroon. Toni Braxton bijvoorbeeld, wie kent haar nog? In 1998, door enorme maandelijkse uitgaven, was ze al eens bankroet. Daarna ging het een tijdje erg goed, maar in 2010 ging het opnieuw mis; door het afzeggen van een serie Las Vegas shows vanwege gezondheidsproblemen bouwden de schulden zich weer op. Daar breekt je hart toch van. 
Eén van de grootste soul-zangers allertijden, Marvin Gaye, had privé zijn zaakjes ook niet altijd op orde. Dankzij zijn extravagante uitgaven aan auto’s, cocaïne en onroerend goed werd dit een erg ontroerend verhaal.
MC Hammer dacht dat hij untouchable was, maar beloonde zichzelf wel erg royaal. Zijn populariteit was echter van korte duur waardoor hij in een miljoenenschuld terecht kwam.
Funkadelic George Clinton liep een slordige 100 miljoen dollar mis door verkeerde afspraken met managers en business-partners, en hield dus niet veel meer over. Verder raakten de eens rijke David Crosby, Billy Joel en Isaac Hayes ook in de geldproblemen. 

Natuurlijk zijn er ook artiesten in de business te vinden, die wel een neusje hebben voor goede zaken. Jay-Z, de man opgegroeid in The Projects is zo ongeveer 150 miljoen dollar (2009) waard. Inmiddels is hij o.a. CEO van Roc-A-Fella Records en Def Jam Records, mede-eigenaar van de 40/40 club, heeft hij een filmmaatschappij en de kledinglijn Roc-A-Wear. Oja, en soms als hij zin heeft maakt hij een album. Zou hij eigenlijk wel tijd hebben voor het opvoeden van een kind met Beyoncé? We wachten de real-life soap maar af…

Justin Timberlake, ooit een Mickey Mouse boyband jongetje is nu een grote meneer met natuurlijk ook een eigen kledinglabel (William Rast), ook een eigen platenlabel (met onze eigen Esmee Denters op de loonlijst) en ook een vinger in de overpriced pap van wat hippe restaurants. 

Gisteren kwam ik er trouwens achter dat West-Philadelphia born and raised jeugdheld rapper-zonder-vloeken Will Smith samen met vrouwlief eigenaar is geworden van NBA basketbalclub Philadelphia 76ers. Grappig als je bedenkt dat hij ooit als straatjochie in huis werd genomen door zijn rijke oom en tante. Benieuwd of hij dan ook die exorbitante salarissen van die verwende topsporters gaat betalen die op dit moment zorgen voor de lockout…  

Dus wat zou UB40 nu moeten doen? Bij de pakken neer gaan zitten? Ik denk eerlijk gezegd eigenlijk niet dat mensen die reggae maken snel aan het stressen zullen zijn, jij? Don’t worry, be happy! Misschien een laatste glas rode wijn en dan aan de slag met een inschrijvingsformulier van het herintreders-uitzendbureau? Misschien zoeken ze nog wel rattenvangers…